Metoda Feldenkraisa rozwija świadomość ciała poprzez ruch w ciele i ruch z ciałem. Nasze myśli i emocje przejawiają się w postaci napięcia w ciele. Kiedy nasilają się one w nas z uświadomionych czy też z nieuświadomionych powodów, możemy zatrzymać się i zaobserwować pozycję ciała, myśli, stan emocjonalny, bodźce z otoczenia w danej chwili.
To jak oddychamy jest głównym punktem uwagi w Metodzie. Zauważamy swój wdech i wydech. Ruch mięśni w ciele przy wdechu i wydechu daje nam informację, jakie części ciała są zaangażowane w ten proces i jak robimy to zazwyczaj. W Metodzie Feldenkraisa w interpretacji niemieckiego psychoterapeuty Martina Buscha aktywnie zmieniamy kierunek wdechu i wydechu w stosunku do ruchu konkretnej części ciała. Wprowadzamy w ten sposób nowy wzorzec oddychania. Utrwalamy go poprzez powtórzenia i obserwację zmian w ciele i w ten sposób tworzymy nowy zapis w mózgu, nową drogę neuronalną. Pracujemy z różnymi pozycjami ułożenia ciała, wykonując zaplanowane i obserwując spontaniczne ruchy towarzyszące, wprowadzamy tzw. odwrócony kierunek ruchu do oddechu. Te eksperymenty z ruchem i oddechem prowadzą do reorganizacji układu nerwowego, który jest na tyle plastyczny, że pozwala na tworzenie nowych wzorców niezależnie od wieku i sprawności.
W Metodzie Feldenkraisa poprzez nawiązywanie do wczesnych etapów rozwoju ruchowego możemy poprawić całą dotychczasową motorykę. Poprzez wykonywanie takich ruchów, które zmieniają nasze wzorce ruchowe, zwiększamy sprawność i świadomość ciała. Szukamy takiego stanu, w którym utrzymujemy dowolną pozycję, a jednocześnie z łatwością możemy się z niej poruszyć w przeciwną stronę.
Potrzebujemy różnorodnego, wszechstronnego ruchu, który może być doświadczany w Metodzie Feldenkraisa. W wyniku jej stosowania „niemożliwe staje się możliwym, możliwe staje się łatwym a łatwe staje się eleganckim” – jak twierdził twórca Metody Moshe Feldenkrais.
Różnorodność ruchów wykonywana w odwróconej relacji do oddechu sprzyja rozbudowywaniu mapy ciała, pozwalając na bardziej urozmaicone zachowania zależne od szczegółów tej mapy. Możemy w ten sposób stale przyglądać się naszym działaniom, powoli i uważnie obserwować, które z naszych ruchów są nawykowe i w efekcie możemy się nauczyć innych alternatywnych sposobów poruszania się. Nie dlatego, żeby koniecznie zmienić nawyk, ale żeby mieć wybór.
Stosowanie Metody Feldenkraisa może być uzupełnieniem do prowadzonej psychoterapii i w znacznym stopniu pomagać w osiągnięciu pożądanej zmiany.